Enorm veel vriendelijke reacties kreeg ik de afgelopen week op mijn aangekondigde vertrek. Ik werd genoemd in de blogs van enkele collega’s, door Omroep Flevoland. Van verschillende medewerkers en van de fractievoorzitters in de Staten, die er begrip voor hebben dat ik stop, kreeg ik vriendelijke woorden. Hartelijk dank iedereen, ik word er een beetje verlegen van. Ik heb 11 fantastisch jaren gehad, maar de laatste drie jaar zijn extra zwaar geweest.
Wij werkten met slechts vier gedeputeerden, waar andere provincies het met 6 of 7 mensen doen. Terwijl Flevoland veel moest onderhandelen in Den Haag met de schaalsprong van Almere, met een laag inkomen door het ontbreken van aandelen in energiemaatschappijen en de vele files op de wegen die de verbinding met Amsterdam en Utrecht vormen. Het was nodig om Flevoland enigszins vergelijkbaar te maken met andere provincies. We krijgen betere verbindingen en we hebben een andere positie kunnen innemen als het om de verdeling van het provinciefonds gaat. Maar we hebben ook meer geld voor kunst en cultuur kunnen krijgen uit Den Haag. Flevoland telt ook op dit gebied mee. Verder is er voor Lelystad Airport een stap gezet, waartoe sinds 1994 verschillende pogingen zijn ondernomen.
Slepen, sleuren, praten als Brugman samen met de ambtelijke ondersteuners of collega bestuurders. Altijd kijken wie nu ingezet moest worden, soms waren dat de managers van de organisatie, soms was het beter direct zelf met ministers of kamerleden te praten, soms was het onze man (lobbyist) in Den Haag of onze vrouw in Brussel. Zij allemaal hebben het vuur uit de sloffen gelopen om de provincie of mij in positie te brengen. Goede contacten met Tweede Kamerleden en Europarlementariërs zijn daarbij belangrijk en plezier uitstralen. Als je dat laatste niet doet en kunt, dan krijg je minder voor elkaar. Ik heb veel plezier in mijn werk de afgelopen 11 jaar gehad. De laatste periode werd het wel steeds zwaarder: de brede portefeuille, waarnemen voor de CdK, overleg met de coalitie, gelukkig altijd opbouwend. Maar wel steeds minder tijd om je stukken goed te kunnen lezen. Dat kost energie. Dan komt de kans om nog wat anders te doen, ja en dan.
Dan neem je op een gegeven moment een besluit, nu niet voor de provincie, maar nu voor je zelf. Moeilijk, want de baan van een gedeputeerde is enorm interessant en leuk. Je komt met veel mensen, initiatieven en situaties in aanraking. Ik zal alles missen, te beginnen met de mensen het meest direct om mij heen, secretaresses, ondersteuners, chauffeurs, collega’s. Niet alleen hier in Lelystad, maar ook de collega-gedeputeerden, de burgemeesters en wethouders, de mensen in het Huis van de Provincies, de collega’s in het Comité van de Regio’s. Allemaal.
Toch is het nodig om na zo’n lange periode aan iets nieuws te beginnen. Straks verwacht ik met veel plezier aan een aantal nieuwe klussen te kunnen beginnen. Voor een aantal ben ik gevraagd en misschien komen er nog een aantal op mijn weg. Ik sta er open voor en ga erop af!
