Nadat we natuurlijk weer te laat met KLM in Bologna waren aangekomen, zijn we met de bus naar het Teatro Valli gegaan en hebben we snel onze koffers kunnen afzetten in het hotel. Daarna een snelle lunch en toen vanuit de hitte naar de mooie oude zaal voor de vergadering. Eerst hadden we donderdag ECOS vergadering in Reggio Emilia in Italië. Die duurde tot bijna zeven uur, een drietal adviezen zijn daar besproken en 70 amendemeneten behandeld. Daarna vertrokken we voor een diner naar Albinea. Daar heb ik voor het eerst in mijn leven gespeecht in het Italiaans. Gelukkig heb ik ook nog wat in het Engels kunnen zeggen. Aan tafel waren gelukkig een aantal Italianen, die redelijk Engels spraken, waardoor ik niet geïsoleerd was. Verder zat de Jordaanse Ambassadeur (tevens prinses) ook aan onze tafel. Zij zou ook de volgende dag nog spreken op het seminar over vrouwelijke migranten. In totaal waren er ongeveer 250 Italianen (naast de leden van het Comité van de Regio’s) naar het diner gekomen, dat werd aangeboden door de Kamer van Koophandel van de provincie Reggio Emilia. Aldo Ferrari was de voorzitter en had meer dan 25 jaar “in de parmesaande kaas gezeten”.
Het seminar was erg interessant. Op het moment, zo blijkt uit de cijfers, zijn de meste migranten in de wereld vrouwen (vaak ook met kinderen). Hen moet meer informatie worden geboden, meer op hun toegesneden medische hulp worden gegeven, meer bescherming en beter (taal-)onderwijs gegeven, zodat ze sneller kunnen werken in de westerse samenleving. Vaak zijn deze vrouwen al goed geschoold, maar kunnen ze door verschillende omstandigheden niet in hun oude beroep in de EU werken. Daar moet meer aan gedaan worden, want ook deze arbeidskrachten moeten we goed inzetten. Daarnaast zorgen de vrouwen in de gezinnen voor de verdere vorming en integratie van hun kinderen in de EU maatschappij. Ik heb een Egyptisch meisje het seminar (op vrijdag) laten afsluiten. Zij was haar leven lang in Italië opgeleid, had nu op haar 22e bijna haar Universitaire studie afgerond en opeens werd zij in dit stadium van haar leven als een migrante en niet meer als een Italiaanse behandeld. Zo zit onze samenleving in elkaar, soms wat merkwaardig. Verder hebben we de Italiaanse Nobelprijswinnares voor medische wetenschappen (1986) Rita LEVI MONTALCINI http://nobelprize.org/nobel_prizes/medicine/laureates/1986/levi-montalcini-autobio.html
als spreekster gehad. Zij had het over Albert Schweizer (alsof ze nog met hem geknikkerd had, en dat was nog waar ook), ze had nog met hem gewerkt en samen onderzoek gedaan. Zelf is zij nu ruim 98 jaar oud en nog steeds werkzaam in de medische wetenschap en actief voor de Afrikaanse vrouwen. Een geweldige en wilskrachtige vrouw. Ook fantastisch om zo iemand mee te kunnen maken en te spreken.
Mijn conclusie was bij het eind van de conferentie, naast de ook zakelijke conclusies, dat we onze “mind-set” ook moeten veranderen, want we moeten kansen benadrukken en benutten en we moeten duidelijk maken, dat we problemen, juist kunnen oplossen door het actief inzetten van deze vaak zeer gemotiveerde migrante vrouwen. Zij zijn een wereld ontvlucht, die niet de hunne was en hopen in de EU een nieuw bestaan op te kunnen bouwen en willen daar hard voor werken!Â
http://www.cor.europa.eu/en/press/press_07_06094.htmlÂ
